"Kahit tayong dalawa na lang ang matira sa mundo di kita papatulan..."

"Kahit tayong dalawa na lang ang matira sa mundo di kita papatulan..."

Common. Oo. Maraming tao na ang nakapagsabi niyan (malamang isa ka na dun).

Paano nga kaya kung isang araw, magising ka na wala ng ibang tao sa mundo kundi ikaw na lang at yung pinili ng Diyos na makasama mo (as in kayong dalawa na lang sa mundo)?

Yan ang naisip namin ni Geh kanina. Paano, gusto nya daw manuod ng sine. Sabi ko, "Bulong ba talaga ang gusto mong panuorin?" Sabi niya, "Ok lang. Pero gusto ko rin yung My Valentine Girls". So ayun, dun kami nagkasundo. Sa Wednesday na nga ang plano e. Sana matuloy.

So ayun nga .. paano nga ba?

Sabi ko kay Geh nung nasa jeep na kami pauwi, paano kung si Ardee ang makasama niya tapos silang dalawa na lang. Sabi niya, kahit sino na lang daw, kahit pangit ..wag lang si Ardee . o kaya magpapaka-zombie na lang daw siya. hahaha. Ayaw niya talaga kay Ardee. Asar na asar talaga siya dun.

Pagbaba ni Geh ng jeep, naisip ko, paano kaya kung kami ng crush ko (crush nanaman ang term! euphemism! hahahaha!) na lang ang matira sa daigdig (daigdig talaga a.)?

Naisip ko sana siyang tanungin (yung crush ko) kaso nga ... prang ayaw na niya kong kausapin ngayon ng tungkol sa mga ganitong mga bagay ... feeling ko nga yung ano na lang yung dahilan niya kaya siya nakikipag usap sakin e. kaya ayun. :(

so balik tayo sa tanong .. paano nga kaya kung kami ni crush ang matira sa mundo?

iniisip ko, ano kayang gagawin namin? magtititigan? magkukwentuhan? haizt. magustuhan niya kaya yung idea? sana sabihin niya sakin na gusto nya kong makasama ...kahit isang araw lang .. yung kaming dalawa lang .. tulad ng sabi niya noon na kung may choice lang siya .. gusto niyang makasama ako kahit sa magdamag lang .. (eklat! hahahaha!)

hahaha .. so yung last line joke la ng yon. aa .. ayun. paano nga kaya no? ansaya siguro. hindi .. masaya talaga! kaming dalawa lang .. ialis muna natin dito ang usapin tungkol sa 'moral na obligasyon ng pagpaparami' a ... ang gusto ko dito .. yung .. magkasama kami. kaming dalawa lang. alam mo yun. yun lang naman kasi ang gusto kong mangyari. ang makasama siya. ang makausap siya ng hindi kinakabahan kung may nakatingin na iba. ang maipakita sa kanya at maiparamdam ko sa kanya kung gaano ako kasaya dahil nakilala ko siya at naging kaibigan. yun lang naman e. kasya na yun sa isang araw diba?? bat kaya di mangyari?? kailangan pa bang mawala ang lahat at kami na lang ang matira? kailangan ko pa bang mag-isip ng mga ganito ka-imposibleng bagay kung pwede namang mangyari ang sa totoong buhay? kailangan ko pa bang mangarap, mag-imagine at managinip para lang makasama siya?

haizt. buti pa siya. kasama niya siya. malamang sa mga oras na to .. ginagawa nila ang 'moral na obligasyon ng pagpaparami'. hai. hai talaga. hai. hai. hai.

Men are from Mars, Women are from Venus

yan ang title ng librong pinahiram sakin ni Ate Grace at pinahiram ko din kay Clay. Kanina, sabi sakin ni Clay, nasa page 131 na siya .. adik. Nagustuhan niya yung book. Tungkol kasi siya sa difference ng babae at lalaki at kapag nabasa mo siya, makakarelate ka talaga sa mga nakalagay dun. Tungkol din siya sa kung paanong ang mga difference na iyon ay magagamit mo para mas maging maayos ang pagsasama niyong magsing-irog (wow heavy!).

So ayun ,... sabi ko kay Clay nung kinukwento ko pa lang sa kanya yung tungkol sa book, pinahiram lang yun sakin ng isang kaibigan. Nung araw kasi na yun, nung galing ako kina Allen para magpakuha ng picture kasama niya, may problema ako. Sabi ko kay Ate Grace, may itatanong ako sa kanya pero next time na lang pag kaming dalawa lang .. tungkol sa problema ko. Tapos biglang inabot niya sakin ang librong yun tapos sabi niya, "Ayan, basahin mo yan para maintindihan mo ang mga lalaki." Natatawa ako kasi astig .. alam niya agad (o siguro chamba lang) yung ugat ng problema ko. hahaha.

So ayun nga, shinare ko rin siya kay Clay kasi nitong mga nakaraang araw, yung mga naririnig kong problema nila ni Mark niya ay nakasulat dun sa libro. Kaya tingin ko talaga makakarelate siya. Buti na lang game na game din siya basahin ang libro pagkatapos kong i-describe sa kanya yung content nun. Tapos kinabukasan, dinala ko agad yung book. Tapos kanina, sabi niya, aliw na aliw siya sa book .. at halatang halata na nakarelate siya ng bonggang bongga (parang ako) dahil dami nyang kinukwento sakin kanina.

Wala astig lang. Nakakatuwa.

You are the air I need to breathe

the river of life inside of me

you are the half that made me whole

you are the anchor of my soul

and you are strong when I am weak

you are the words when I can't speak

you never fail to see me through

that's the love I found in you

you are my shelter from the storm

you are the road that leads me home

and baby with you here face to face

Oh I know I've found my place

and you are strong when I am weak

you are the words when I can't speak

you never fail to see me through

that's the love I found in you

and once in every life

you find the one that's right

and when you say forever it's true

That's the love I found in you

You are strong when I am weak

you are the words when I can't speak

you never fail to see me through

That's the love I found in you

That's the love, love I found in you.

----------------------------------------

ayan ang kantang The Love I Found In You ni Jim Brickman.

wala, kasi nagtext siya ngayon ngayon lang. favor daw send ko daw sa kanya.

sinend ko naman.

grabe di man lang nagpasalamat.

User-friendly talaga.

Grabe.

Habang tumatagal lumalala pag-uugali niya sakin.

Nakakainis.

Pag ako lalong nainis .. hainako.

pero habang tinatype ko yan sa cellphone ko ..

ewan ko parang hurt na hurt ako.

parang tanga lang.

feeling ko kasi .........

tinatamad talaga ako ..

ewan ko ba kung bakit pero parang tinatamad akong kausapin si MP nitong mga nakaraang araw. wala akong pakialam kung magtext man siya o hindi .. at hindi ko na rin nirereplyan ang lahat ng text niya. kung pwede nga lang wag ko ng itext e kung di lang dahil sa devotion. pag tumatawag siya wala na rin akong lalong masabi. as in.

feeling ko naman tinatamad na rin siyang kausapin ako. pag kasi nagtatanong ako hindi na niya sinasagot. hindi na rin siya madalas magtext .. at kung magtext man siya tipid na tipid. tamad na tamad. minsan tumatawag siya, pero pag naputol ang linya, hindi na siya tatawag ulit di tulad dati, plus, hindi na rin siya magtetext.. as in wala ng paramdam. tingin ko nga napipilitan na lang siyang kausapin ako dahil din dun sa devotion.

siguro kaya nawalan ako ng gana dahil nga dun sa hindi niya sinasagot ang mga tanong ko. akala ko kasi, bukod kay Ate Grace e siya ang maaasahan ko sa mga bagay na gusto kong malaman. pero hindi pala. pero ayos lang. hindi naman ako nalulungkot. wala lang. ang naging epekto lang sakin .. ayun nga .. tinamad na kong kausapin siya.

tsaka ..basta .. ewan ko ba .. iba ugali niya. ansama niya sakin (di naman masyado.. haha .. mabait pa rin siya .. pero .. mabait na masama). lagi niya kong binabara at pinapahiya (kaya bilang ganti, ginagawa ko rin sa kanya.) tapos basta. bat siya ganun.

totoo ngang wala ka ng tunay na kaibigan na makikita sa college. pero syempre umaasa pa rin ako sa ganun. siguro sadyang masama lang talaga ang ugali ko kaya ganito sakin ang mga tao. hai.

hirap nga akong tumanggi ,. tsk.!

kanina .. niyaya ako ni Clay na mag-alay lakad .. gusto daw nila ni Geh ... tapos sabi ko, "Clay, alam mo naman .. di ako tumatanggi.."

ewan ko ba kung bakit pero napakahirap talaga para sa akin ang tumanggi. Buti nga ngayon medyo marunong na kong magsabi ng "hindi" e .. di tulad dati .. as in parang napaka-forbidden ng word na yun.

katulad na lang yung sa cell phone ko .. personal kong gamit yun. tapos syempre kaya ako nag-cellphone dahil ginagamit ko. pero sa school, dati nung nag-aaral pa ko sa Muntinlupa, ginagawang camera ng mga kaklase ko ang cellphone ko. Buong araw di ko yun mahahawakan .. tapos pag uwian na babalik na sakin tapos full memory na. Nung sa CDW na ko, ayun mas lumawak ang naging pakinabang ng cellphone ko para sa ibang tao. Sabi nga ng isa kong kaklase .. pwede na raw ako magpa-"pay cellphone" sa classroom. Paano, ganito ang scenario...

Si Ariane, gagamitin yung pantext ko tsaka yung pang-call ko para kontakin ang boyfriend niya na sabi nya ay di niya daw boyfriend (pero naga-i love you-han sila). E dati di naman ako nag-a-unli call kasi di ko naman nagagamit .. iniipon ko lang yung tig-20 mins. call na nakukuha ko sa two days kong unlitext. e dahil di nga ako masyadong natawag, pinapagamit ko na lang sa kanya ang pantawag.

Tapos si Rodolf din .. noong di pa nawawala yung phone ni Beth (ang kanyang girlfriend) e lagi din niyang tinatawagan ito gamit ang aking cellphone. Naalala ko nga minsan e .. meron akong natirang 90mins. na pang call .. takte grabe ... naubos niya yun ... astig talaga ... pero ayos lang .. hindi naman ako nagalit .. nagulat lang ako kasi .. grabe wala lang. wala lang. hahaha.

Tapos here comes Sai. Yung cellphone niya kasi hindi nag-cha-charge kaya one time humingi siya ng favor sakin na kung pwede yung cellphone ko gagamitin niya para i-charge yung battery nya. Buti kasya yung battery. Ayun pumayag naman ako.

Tapos ito pa .. si MP ..hindi niya alam .. isa rin sya. Hindi naman niya direktang hiniram ang aking cellphone .. pero ganito naman ang style niya. Tatawag siya sakin (dahil ako lang daw ang may contact sa kanya kahit alam ko namang di totoo yun) tapos ayun kakausapin nya ang ilan sa mga kaklase namin (na tuwing iaabot ko yung cellphone ko, nagtatanong kung sino yun, hindi na lang diretsong kausapin .. e ako naman nahihiya akong sabihin na si MP nga dahil katulad ng inaasahan, nagtataka sila kung bakit natawag sakin yung ano na yun. haizt.) So ayun. Medyo minsan naiinis ako kasi yun nga .. nahihiya nga kong ganun .. kasi nga iisipin nila .. bat ganun. Pero hindi naman ako pwedeng tumanggi kasi simpleng bagay lang naman yun diba.

So ayan ang kwento ng aking cellphone. Isa lang yan sa mga bagay na hindi ko kayang ipagkait sa ibang tao. Ilan pa sa mga bagay na hindi ko pinagdadamot ay ang aking oras at effort (kahit gusto ko ng umuwi minsan ng maaga pero pag may nagpapasama sinasamahan ko.. ), pera (mahilig din akong magpautang lalo na sa mga kaawa awang mga nilalang .. pero noon yun ..hahaha.), baon (ang baon ko, kadalasan ibang tao chumichibog. tapos minsan ibinibigay ko ulam ko kahit kulang na .. tipong ganun.), mga libro (dati hindi ako nagpapahiram ng libro dahil nasisira .. pero ngayon .. kulang na lang magpa-book rental ako .. ), at kung anu-ano pa.

Ok. Hindi ko ito sinabi para ipangalandakan na mabuti akong tao (pero kung iyon ang nasa isip mo, wala na akong magagawa pa). Hmm.. sinabi ko to para sana matulungan ang sarili ko na kahit minsan naman ay matutong tumanggi. Kasi katulad kanina.. sabi ko nga kina Clay at Bro. Jerry, pagka ako niyayang mag-ano .. di rin ako makakatanggi .. pero syempre joke lang yun.

Sabi nga nina Clay at Geh .. masarap daw akong kasama .. kasi isang yaya lang di daw ako nagdadalawang isip. Tulad na lang pag nagyayaya sila mag-SM. tapos tulad na lang din dati nung biglaan kaming pumunta kina Clay sa Makati. cute. hahaha.

Pero kasi . .. dito ako masaya e. Masaya ako kapag nagagawa ko yung pabor na hinihingi ng iba. At sobrang lungkot ko naman kapag hinihindian ko sila. Kaya ganun.

ayun o .. sa Lunes Valentines Day na .. ang pinaka-aabangang araw ng mga taong matagumpay na nakuha at nakakasama ang taong minamahal nila at ito rin ang araw na pinakasusumpa ng mga taong bitter, bigo, umaasa, naghihintay at mga tanga.

Valentines nanaman .. at ako? syempre .. walang date! hahahaha! grabe .. pansin ko talaga tuwing Valentines wala akong boyfriend o kaya wala ako kahit ka-fling man lang. astig.

Hindi naman ako nalulungkot .. hindi naman kasi big deal masyado sakin ang araw ng mga puso .. masaya ko pa rin naman siyang nase-celebrate taon-taon. Pero iba ngayon. Ibang iba.

May mahal kasi ako .. echos! Hindi .. meron akong crush .. hahaha .. crush daw o .. crush na lang para masaya diba .. ayun nga may crush ako .. tapos .. may crush siyang iba .. at crush din siya ng crush niya (takte parang elementary lang a.) .. so ayun .. crush nila ang isa't isa .. at ngayong Valentines .. magkasama sila (lagi naman e, kahit di Valentines) .. tapos .. mas lalong sweet sila kasi araw ng mga puso nila .. tapos .. maglalaro sila .. (ok cut.)

..habang ako .... iniisip ko kung anong ginagawa niya ,. nila pala. tapos sa isang sulok ini-imagine ko na sana ako na lang ang kapiling niya sa araw na iyon. kaso hindi naman pwede yun.

natatakot nga ko mag-Lunes e, baka kasi ikwento niya sakin ang ireregalo niya sa crush niya ... shet .. shet talaga .. masasaktan ako .. sobra. hahaha. syempre sana ako na lang yun diba .. e ano ba namang magagawa ko .. ako lang naman ang may crush sa kanya .. anlaki ko naman kasing tanga e .. sa kanya pa ko nagkacrush .. ayun .. disaster tuloy.

hai .. grabe naman .. pero kahit na ganito .. dapat pa rin akong maging masaya .. sa araw ng mga puso .. dapat di ko masyadong i-stress ang puso ko .. dapat ko siyang i-relax. Kay Lord na lang ako makikipag date sa araw na yun .. hehe..

pero sana managinip ako mamaya ... at sa panaginip ko, Valentines na .. tapos .. kasama ko siya .. ngayong gabi lang talaga .. tapos panaginip lang .. masaya na ko. :)

nagpatotoo ako. hehehe.

yeah, you've read it right. nagpatotoo ako. bale, 2nd time na to. same place, sa OMPH sa Springville Heights sa Cavite.

umattend kami ni Sam. ayun. dumating kami kumakanta sila ng joyful song. tapos after ng ilang song .. umupo kami .. sharing portion na. may unang nag-share. tapos next .. naghahanap yung coordinator... todo yuko ako para di ako mapansin .. pero grabe .. minention talaga ang pangalan ko .. at ano pa nga ba edi dapat na kong tumayo .. yun kasi ang tipo ng mga bagay na di dapat tinatanggihan. so ayun na nga.

buong tapang at confidence akong tumayo at kinuha ang mic (grabe .. san ko kaya nahugot ang confidence na yun .. hahaha. syempre kay God.) so ayun na nga .. wala akong maisip na i-share pero nung nakatayo na ko sa harap .. wala .. dire-diretso at parang may sariling buhay na ang mga labi ko ..nagsalita lang ako. grabe.

maiksi lang ang nagingpatotoo ko. hindi na ko nagdrama pa sa gitna. tamang kwento lang.

bale ito yung sinabi ko.

------------

"good evening po sa ating lahat at good evening din po kay Lord. Sobrang thankful po ako kay God dahil nandito ako ngayon. Gusto ko lang pong i-share yung kabutihan ni God sa akin. So bago po ako pumasok sa CDW, ako po muna ay nag-aral sa Muntinlupa. Noong nag-aaral pa po ako dun, napalayo po ang loob ko kay God, hindi na ako nakakapagsimba at nawawalan na po talaga ako ng time para sa Kanya. So nagpray po ako kay God na sana magkaroon ng way para mapalapit ulit ako sa Kanya. So ayun na nga, nakapag-aral ako sa CDW na sobrang pinagpapasalamat ko talaga kay God kasi malapit na ulit ako sa Kanya. Totoo nga po na kapag wala siya ay di magiging masaya ang buhay, at ang kaligayahang iyon ay natagpuan ko po sa CDW. At pinagpapasalamat ko rin po kay God ang mga tao sa CDW na nakilala ko na tumulong para ilapit ako kay God. Tulad po nung isang brother na kilala ko dun, last week po, bale this week po siya nag-start pero last week, inencourage niya po ako na mag-devotion. so every day and every night po e nagdedevote po kami sa Bible, at nagkaroon po ako ng pagkakataong mabasa ang Bible at grabe, ganun pala kaganda ang mgamessage ni God. Kaya thank you po talaga kay God. Napakabuti Niya."

-------------

ayun lang yung sinabi ko. haha. tanda ko pa e no. ayoko makalimutan para mai-post ko dito. wala lang. di ko naisip yan pero yan ang lumabas sa bibig ko .. at feel ko na galing siya sa puso ko. so ayun, sabi ng coordinator, before daw pag nakikita niya ko sa bahay iniisip niya na napakamahiyain kong bata dahil di ako nalabas ng bahay .. pero ngayon daw .. ayun nakakapag-share na nga ako.

haha.

so ayan .. yang shinare ko na yan .. totoo yan. as in. naalala ko nga, last Tuesday, diba nga nagkadramahan sina Clay, Geh, Wendy, Arjay at ako sa damuhan sa tapat ng school. natanong ako ni Clay nun kung gusto ko bang lumipat. sabi ko, gusto na ni mama pero ako ayoko. tapos tinanong niya kung bakit kasi silang lahat kung may choice lang e lilipat na. ako naman, sabi ko, hindi naman kasi yung school mismo yung habol ko dun .. kung may choice lang din ako gusto ko din naman lumipat. pero iba kasi yung natagpuan ko sa lugar na yun. sbai niya, "friends?" sabi ko, hindi yun. kung friends lang naman, mas marami ako nun lalo na nung nasa muntinlupa pa ako nag-aaral. pero yung peace and happiness. yun ang nakita ko dun.

iba kasi talaga ang naging buhay ko simula ng lumipat ako sa CDW. simple, wala ng masyadong adventure ang buhay ko ngayon .. pero msa masaya ako kesa dati. ngayon bihira o hindi na ko umiiyak palagi. di ako laging takot. di ako laging malungkot. malungkot man minsan at tinatamaan ako ng pagka-emo pero minsan lang .. hindi araw-araw di tulad dati na wala talaga akong kasiyahan sa buhay. noon, lagi akong galit .. puro galit ang nasa isip at puso ko .. puro paghihiganti ang gusto ko .. ayoko ng may nang-aaway sakin. pero ngayon, kahit na may nang-aaway sakin ... di na ko nagagalit sa taong yun. minsan nagagalit .. syempre tao din naman ako ... pero hindi tumatagal at isang pray ko lang ok na ang pakiramdam ko. di tulad noon na buong year ata akong badtrip. tapos ngayon kahit na may nawawala sakin hindi ko masyadong dinadamdam.. kasi naka-focus ang atensyon ko sa kung anong natira at kung ano pa ang dumadating. di tulad noon na may mawala lang e wasak na wasak na ang buhay at mundo ko. yung mga nawala, hindi lang ibig sabihin na materyal na bagay, meron ding tao at feelings .. mga ganun.

so ayun nga, masaya talaga ako sa buhay ko ngayon. di man ganun ka-exciting ang mga nangyayari, wala mang kakaibang twist (dahil di na ko masyadong nakakagawa ng kalokohan .. as in konti na lang.) ayun .. ok naman. masaya pa rin ako. at mas masaya. hindi fake na saya. masaya talaga.

:)