wala talaga .. puro salita.

Wala namang saktong nangyari para sabihin ko to .. naisip ko lang ... ah .. lagi ko palang naiisip ... na hindi talaga dapat i-attach masyado ang sarili sa mga bagay-bagay lalo na sa mga tao-tao. ganito yun e... ako, naka-ilang ulit na ako ng lipat ng paaralan, sa bawat paaralang yun may mga naging kaibigan ako. nung magkakahiwa-hiwalay na kami para bang wala ng bukas .. todo emote kami ng friends ko tapos magbibitiw ng pangako na. "ui, walang limutan a .. text text pa rin tayo kahit malayo na .. magkita kita pa rin tayo ha .. ". pero san ka, ilang weeks pa lang limot ka na.

ito pa masaya dun e, una, di na magtetext kesyo busy. tapos di na makikipagkita sayo. tapos hanggang sa wala na talaga. when you try to reach out wala pa rin. halatang ayaw na sayo. asan na ang pangako?

kaya ako .. pag may nakakasama .. hindi ko masyadong dinidibdib. habang magkasama kami, kasabay kong sinasanay ang sarili ko na wala siya. alam mo yun. ayoko kasi ng may hahanap hanapin ako. hindi ko pinaiikot ang mundo ko sa kanya o sa kanila. oo, tingin ko ito ang naging dahilan ng pagiging makasarili ko. pero kasi nakakasawa ng masaktan dahil sa mga pangakong di naman natutupad. nakakalungkot. sabi ko nga kay wendy nung nakaraang nakapagchat kami, mas emotional pa ko sa friendship kesa sa lovelife. kaya malaking bagay talaga sa kin ang pangako ng isang kaibigan.

so far, meron akong tatlong magigiting na kaibigan na kahit na magkakalayo kami ngayon e di pa rin nakakalimot sa isa. ramdam ko naman sila. kahit walang communication minsan, bawing bawi naman pag nagkikita kami. tapos meron din akong isang kaibigang matanda na na ayun .. lahat ng pangako nya di niya natupad .. maliban sa isang bagay .. ang manatiling kaibigan ko. tapos ang greatest of all, syempre .. ang nag-iisang tumupad sa pangakog di ako iiwan .. si JESUS.

hindi na nga ako bata ...

After I've read an unexpectedly expected email, I've remembered something.

I can't exactly remember who that guy is but thanks to him because he was used by God to make me realize this thing.

Once, that preacher talked about how essential it is to be like children. One in his list is in terms of forgiveness. He said, grown-up people must be like the little children who easily forgives. He said, when children have misunderstandings about something, it won't last overnight. They forgive each other and become friends again .. and what's wonderful about them is that they forget what had happened. Unlike the adult people. When clash strikes them, it could last for days, months and even for years! Grown-ups are so used to holding grudges against their enemies. And what so funny about them is that there would be one day wherein they will tell themselves that they forgive that person already but when they saw them, the anger strikes back and the conflict between them just gets worse.

It's like me and the sender of the email. I thought I've already forgiven him, but as soon as I read the mail, the pain is all over my heart again. I don't even know if I could reply on his email. That's when I know, i don't really have forgiven him .. I've just tried to forget.

So .. the big realization??

Hindi na nga ako bata...