cry.

Astig. Ang ganda nga ng A Walk To Remember. Nakakahiya mang aminin pero oo, ngayon ko lang napanood yun. Hindi kasi ako mahilig sa mga films...at kung nanonood man ako, HINDI ROMANCE. Bitter kasi akong tao pagdating sa love simula ng....haha! Ayoko ng love stories. Kahit sa mga librong binabasa ko ayoko. Pero pag naman mga love making a este love stories na hango sa true life o kaya naman kwento ng pag-ibig ng isang karaniwang tao...yun pinagtitiyagaan ko..pero hindi talaga ayoko talaga ng love stories. Bukod sa inaantok ako at nakokornihan (lalo na sa mga gawang Filipino) e naiiyak din ako. Ayoko pa naman ng ganun. Hindi kasi ako naiiyak ng dahil sa storya mismo (maliban sa ilang pelikula tulad nitong AWTR)...naiiyak ako kasi..naaalala ko si ano...(ano ba wala naman e feeler lang ako!joke!)

Ayun...syempre naiyak ako..pero infairness talagang nagustuhan ko ang film na iyon. Isang karagdagang impormasyon pa para sa inyo...pinapatulan ko ang romance films na tragedy o nagtatapos ng may namamatay na isa o sila mang dalawa. Para sa akin yun ang may sense. Alam kong common na rin yun pero iba kasi talaga ang impact kapag may nawawala sa dulo. Lalo na pag di mo pa alam ang storya talaga..yung tipong inaasahan mong magkakatuluyan sila tapos biglang wow...namatay si pogi...naku anlupit ng impact saken ng mga ganyan.

Yung mga katulad nung kay Kim at Gerald, yung Paano Na Kaya...ayun ayoko nun pero tinry ko siyang panuorin. Try lang. Para mas maintindihan niyo...ito..magbabayad na ko sa cashier sa ticket booth...nagbago bigla isip ko. Ganun. Ang korny kasi. Halata na mangyayari. Isa pa, super common story..mag bestfriend...naging sila...mahal ni best si best niya...hay...walang kakwenta kwenta.

Ayun, sana pagdating nila Mama at Papa hindi na maga ang mata ko..hahahaha!! Nakakaiyak talaga...haizt!