I searched for zero-calorie foods .....

AND I WAS LIKE, "AHHH.. NEVERMIND." XD

Naiirita ako. Naiinis ako sa trabaho ko. naiinis ako sa ka-partner ko. Naiinis ako na babalik na ulit yung isa ko pang asamahan sa trabaho. Naiinis ako sa isa ko pang kasamahan na tanong ng tanong, sabi ng sabi ng mga non sense na bagay, ng mga bagay na di naman dapat problemahin pero pinoproblema niya tapos sakin magtatanong. Naiinis ako sa isa kong kasamahan na know-it-all. Naiinis ako sa kasamahan kong kung makayaya sa gala palibahasa wala siyang gagawin ngayon araw. Naiinis ako sa mga seniors namin na sinasabi na magtiwala kami sa kanila pero pag ginawa mo na ipaparamdam sayo na wala silang pakialam sayo. Naiinis ako sa mga tao sa field, naiinis ako sa lahat ng tungkol sa trabaho ko! Nakakairitang isipin na yung desktop computer ko sira. Nakakainis na sobrang init ng panahon. Nakakirita na mabuhay sa mundo. Hindi na ko masaya. Nakakainis kasi ang hirap maghanap ng trabaho. Maghihintay pa ko bago ako makapag-resign. Ayoko na. Nagsasawa na ko. Hindi ko na kaya mag stay pa sa kinalalagyan ko sa trabaho. Gusto ko ng umalis talaga. Hayyyyy!!!!!!!!!!!!!!!1

Late night thoughts. Zzzzzzz......

How much pain can a person endure? 
Which is worst? emotional or physical pain?

I have asked these questions while I was in a bus a while ago, watching a movie where Sylvester Stallone is in. The story is quite interesting, though I can't stand seeing how they were tortured in the scenes.

I am not going into too much detail, I just want to share some thoughts, some questions that I had asked myself.

I know these will be answered soon, but for now I would settle for this last thought I had before I alighted from the bus.... the mind and the physical body of a human being has it's way of dealing with pain. When the mind cannot contain the pain it receives anymore, it breaks down as a defense mechanism, but it doesn't shutdown. When our physical body finally reach the limit of the level of pain it can endure, the body will die. But when the heart, the poor little muscle in the middle of our internal body receives pain, it can still beat as it is supposed to. It still works even if it's shattered. It still functions even if the whole body and the system gives up, making it the world's strongest muscle aside from the tongue. 

Nice Piece of Art.

Healthy Living

Hindi ko naman ayaw tumaba, yun nga ang naging goal ko nung nakita ko kung gaano ako kachaka nung payat pa ko sa mga pictures ko noon eh.... kaso parang nasobrahan na pala ako ngayon. As in sobrang taba ko na. wew. Dapat na talaga akong magbawas ng kain. Lately kasi masyado akong napamahal sa mga fatty and high calorie food, ayun ang resulta kitang kita hahaha! Ang nakakalungkot na part, ang damit ko hindi nauubos, pero ang kasya sakin, konting konti na lang! LOL anyway, hindi naman diet ang plano kong gawin, basta lang mabawasan ang calorie intake ko. Masyado kasi akong exposed sa fast food, kaya ayan fast din ang paglaki ng katawan ko. Eh ayun hindi na maganda, hindi na ako maganda. XD Kaya sige, kahit mahirap mag exercise, kahit mahirap kumain ng gulay, kahit mahirap makipag break sa mga paborito kong comfort food.... gagawin ko, wag lang ako maging super taba! :) So help me God.

Waking up in a bad dream

I don't usually wake up early in the morning, but I'm up at this time right now because of a bad dream. In my dream, my mother received a phone call telling her that my father had an accident just a few minutes before we left him. Then a few minutes more, a text message came telling us that my father didn't make it. You know what I did in my dream? I committed suicide.

Who would ever like to stay in a dream like that?

What made it worse to handle is my mother's facial expression of grief after knowing the sad news. I can still feel the hurt even if it's only in a dream. So even though I don't want to, I got out of bed and I prayed. I prayed to God but I don't know what I would really have to tell him. I want to tell him not to do it with my family, but of course all of us would die. Instead I prayed to him that if ever someone would die, let it be me first before anyone in my family. I am not good at handling pain, so I'm really begging God not to do it. I know I cannot stop the inevitable, but at least I want God not to inflict me too much pain. I love my family so much, especially my father.

As I was browsing the internet, this is what I saw...
http://www.cosmo.ph/lifestyle/motivation/13-signs-you-re-a-daddy-s-girl

PARENTS.

I had a fine day today, and a great realization I must say.

Magtatagalog din ako wag mag-alala (mensahe sa sarili HAHAHA).

Umalis ako today kasama ang kuya ko, si Sam, yung anak ni kuya pati yung kasama niya sa buhay. Nagpunta kami ng Starmall para mamili ng mga gamit sa school ng anak ni kuya, at para na rin bumili ng ipinangako kong bag kay Sam.

Inaasahan namin ni Sam na sa SM kami, pero nag-suggest ang tita namin na sa Starmall na lang. Nag-agree si Nogie kasi nga naman mas mura dun. So ayun sagot ni Nogie ang pamasahe. Una kaming tumingin ng bag sa robinsons, may bet na sila dun na stroller bag na may free backpack pero syempre nag-ikot pa kami. Nagpunta kami sa "economy part" ng mall, kung saan sama-sama ang lahat ng tiangge. Doon kami nakipagsiksikan at nakipagtawaran. Huling napuntahan namin ang tindahan ng isang muslim na babae. Medyo matagal ang stay nila Nogie doon, nakapag ikot na kami ni Sam para maghanap ng bag niya pero pagbalik namin andun pa rin sila. Nakita ko sa mga mata ni Nogie ang hirap ng pagdedecide, bag lang yun ah. Iniisip niya kasi kung bibihin niya yung worth P1,400.00 na nasa robinsons na may free backpack, o yung inaalok ng muslim na worth P1,000.00. Malalim na nag-iisip si Nogie sa kabila ng pangungulit ng anak niya, at natawa pa nga ako ng sinabi ng kapatid ko na hindi niya iniisip kung anong mas maganda, iniisip niya kung ano ang kakasya sa budget niya. Pilit na tinawaran ni Nogie ang bag sa halagang P900.00 at sa huli nagkasundo sila sa presyong P950.00.

Alam mo ba blog, naiiyak akong alalahanin ang itsura ng kapatid ko kanina, though natatawa talaga akong makita siyang ganun kanina. Alam ko at paulit ulit niyang sinabi na gusto niya yung mas malaking bag sa robinsons, pero dahil kailangan pa niya bumili ng sapatos dun na siya sa mura. Maganda naman yung bag, though maliit nga lang. Kinonsider din ang backpack para ma makamura kaso syempre umiral ang pagiging ama niya, gusto niya na best pa rin ang maibigay sa anak niya. Alam mo yung nakita kong naluluha na siya sa pagdedecide. Alam kong maliit na bagay lang ang bag kumpara sa marami pang desisyon ng tao sa buhay, pero hindi iyon ang highlight. Ang highlight dito, yung hirap na pinagdadaanan ng isang magulang, maitaguyod lang ang pag-aaral ng anak. Umuwi kaming lahat na masaya, nabili namin ang bag na gusto ni Shamita, isang pair ng black shoes at one pair ng rubber shoes at notebooks na yun na lang ang nagkasya sa budget. Ako masaya naman akong nabili ang bag ni Sam, na dahil medyo sale eh na-less pa kaya may sukli pa sa budget kong 1k. Nabili din namin ang sapatos niyang pang-ulan. Pero sa pag uwi ko, dala-dala ko ang sampal sa akin at maging sa kuya ko ng realidad ----hindi naging biro ang pinagdaanan nila Mama at Papa para mapag-aral kaming tatlo.

Bagamat hindi nagtapos ang kuya ko, masaya ako kasi nakakapag-trabaho siya at kumikita ng maayos ngayon. At nakita ko siya maging ama sa kanyang anak kanina. At ako, na-appreciate ko ng sobra ang edukasyon na ibinigay sakin ng aking mga magulang. Totoo nga, na ito ay isang kayamanan. Hindi birong pawis, pagod at hirap, at di rin birong pera ang inilaan ng mga magulang para sa mga anak nilang nag-aaral. Talagang pag-uwi namin, wala akong ibang bukambibig kundi "mahirap pala talaga mag-paaral". Kaya sabi nga ni Papa kanina, ganun na lang ang pagsusumikap nilang magtrabaho noon dahil dalawa kami ni Sam na nag-aaral sa private school. Na kaya halos wala silang oras para sa amin dahil naghahanap buhay sila para makapasok kami sa magandang school, at mabili nila ang mga gamit na gusto namin.

Imagine, hindi kami mayaman pero never ko naranasan na hindi bago ang gamit ko every start ng school year. Never ko naranasan na hindi bago ang bag ko, ang sapatos, ang damit. Nagrereklamo pa ko noon kasi hindi kayang ibigay nila Mama yung pencil case na mataba at madaming compartment, ang naibigay lang nila yung pencil case na may laro pampalipas oras ko. Naiinggit pa ako noon sa mga kaklase ko na malalaki ang bag na mala-maleta na, kasi ang kaya lang ibigay nila Mama, bag na may gulong na di man kasing laki ng sa iba, mahal na masyado para sa akin at sa kanila. Alam mo yung feeling na, sobrang namahalan talaga ako sa 1K na bag kanina, which is mura pa in a sense ha. Sabi ko nga kay Mama at Papa kanina, mabuti kinaya niyo kaming paaralin? Mabuti hindi kayo nanghinayang sa pera? Private school. May scholarship man ako noon naglalabas pa rin sila ng kulang kulang 30K each year. Grabe. Eh ako nga nanghihinayang na ako minsan sa 500 na nagagastos ko pang pasalubong kina Mama. Ni di ko nga maibigay sa kanila yung sahod ko kahit nangako akong gagawin ko yun kasi iniisip ko, paano ako? Eh sila, hindi nila inisip na paano na sila makapag-aral lang ako.

Ngayong may trabaho na ko at kumikita ng sariling pera, na-realize ko talaga na hindi pala talaga basta-basta ang lahat. Mahirap magbitaw ng pera, na kahit sarili mo pagdadamutan mo na. Hindi ka na bibili ng bagong gamit para sa sarili mo kasi iisipin mo, sayang. At ganun din naisip nila Mama at Papa noon. Sayang kung gagamitin nila para sa kanila, para sa amin na lang nina Sam. At hanggang ngayon ganun pa rin sila. Naiiyak akong isipin na wala pa akong maitulong, na hindi ko pa kahit papaano nasusuklian man lang kahit konti ang nagawa nila para sa buhay ko. Na, hindi ko naman kikitain ang perang kinikita ko ngayon kung di dahil sa kanila. Na wala ako sa kalagayan kong maganda ngayon kung di sila nagsikap. Na hindi ko mararanasan ang magandang buhay kung di nila pinagkaitan ang mga sarili nila. Sabi ko noon, pinili nilang maging magulang kaya kung anuman ang ibinibigay nila sa akin bilang anak, obligasyon nila yun. Pero hindi, hindi lang basta ganun yun. Higit pa sa obligasyon ang ibinibigay ng mga magulang. Kung tayo tanga sa pag-ibig natin sa maling mga tao, sila naging tanga rin sa sobrang pag-ibig sa kanilang mga anak.

Kaya kanina, habang pinagmamasdan ko sina Mama at Papa, napansin ko na matanda na sila. Na hindi na sila kasinlakas ng dati, bagamat salamat sa Diyos malalakas pa rin sila til now. Naisip ko nga, kailan kaya yung time na mapapagpahinga ko na sila sa pagtatrabaho para sa akin? Kailan kaya yung time na ako naman ang maghahanapbuhay para sa kanila? Kasi yung kinikita ko ngayon, para sa sarili ko lang lahat. Yung mga ginagawa ko, yung mga dahilan ng pagod ko, para sa sarili ko lang lahat. Naiinis ako sa sarili ko. Naiinis akong isipin na bat ganito ako. Akala ko dakila na kong anak kasi di naman ako tulad ng iba na pasaway totally talaga sa magulang. Pero hindi. Ang dakila ay ang mga magulang ko. Kasi hindi nila ako pinababayaan hanggang ngayon. Na kahit para sa kanila na lang, kahit pahinga na lang sana nila, para sa akin pa rin. At hindi pa rin sapat ang lahat ng efforts ko kumpara sa kayang nilang gawin para sa akin.

Umiiyak man ako ng wagas ngayon (at ngayon na lang ulit), I'm still happy na naganap itong araw na ito. Salamat kay Lord kasi, pinakita niya sa akin, na hindi basta-basta maging magulang. Total na paglimot sa sarili ang ginagawa nila para sa mga anak nilang pasaway. Kaya ang prayer ko kay Lord, nawa matapos ang araw na to (ay June na pala, panibagong araw na! panibagong simula nanaman!), i-lead niya ako sa landas kung saan magagawa kong maging mabuting anak sa mga magulang ko. Na bagamat ganito lang ang trabaho ko, hindi ito hadlang para hindi ko mapasaya sina Mama at Papa.

Salamat sa Diyos kasi sila ang magulang ko. Walang wala akong masabi kundi salamat Lord kasi pag nagbibigay Ka, laging the best.