Friday...nanakawan ako ng digicam. Nakakalungkot talaga pero di ko na lang masyadong inisip....gamit lang naman kasi yun,..napapalitan. Sabi nga nung manong na nasa jeep din,

"Ok nang gamit ang nawala kesa naman buhay mo diba...."

Nanghihinayang ako sa picture dun..oo pinagtatawanan ako nung classmate ko kasi nga yung pictures yung pinanghihinayangan ko..pero kasi yung camera kaya kong palitan pa ulit...kahit kaparehong kapareho pa nun...pero yung mga memories na nandun...buti na lang kaunti lang kaso yung mga pictures yun ng kapatid ko sa GSP niya pati yung mga pictures namin sa MOA. Napaka-careless ko talaga. Nakakainis. Haizt. Hindi ko na kasi mauulit ang mga nakunan dun. Sabi nung mga classmate ko pwede ko naman daw ulitin...pero hindi na. Hindi ko na mauulit na naging GSP ang kapatid ko nung Gr. 5. Di ko na maibabalik na nag-MOA kami. Maaaring may GSP pa next year ang kapatid ko...maaari ring makapag-MOA pa kami..pero di na mauulit yung time na yun...yung mga ngiti...yung lokasyon...magbabago lahat. Di na kami babalik sa original na place. Bumalik man kami maaaring naurong na ng one inch yung paa namin. Alam niyo yun? Di na maibabalik pa muli ang mga iyon....

Kahapon, Sabado. Naging tanga nanaman ako. Nawala ang cell phone ko. Ayoko sanang isipin,..binalewala ko na nga lang kahapon kasi maloloka lang ako pag inisip ko pa. Kaso...nasasaktan talaga ko. Di ko na maitago. Lalo na ngayong nakabili na ko ng bago. Namimiss ko siya. Parang tanga no? Kala mo tao. Para kong nawalan ng syota. Para kong iniwan ng bestfriend. Nawalan na ko ng gana. Hindi naman sa ayaw ko sa bago kong phone. Syempre gusto ko yun ako pumili nun e. Pero kasi...iba pa rin yung dati.

Naalala ko last month ata yun sabi ni Mama palitan ko na daw yung cell phone ko. Sabi ko wag na muna kasi nagagamit ko pa naman siya at isa pa napakahalaga niya talaga sakin. Yung kasi yung unang cell phone na nabili ko sa ipon ko...as in ako ang nag ipon. Yun din ang lagi kong kasama (andrama a!). Yun din ang aking phone diary. Kapag wala akong kasama siya ang sumasalba sakin. Hindi ako nagmumukang tanga kahit na wala akong load. Lahat ng nararamdaman ko nasasabi ko sa kanya...hindi naman niya napalitan ang diary ko pero kasi siya kahit nasaan ako, basta may naisip ako bigla handa siya. Tapos kahit na naihhagis ko siya kapag galit ako ok lang sa kanya...malakas pa rin siya. Andami ko pang pictures dun...gaganda pa naman ng kuha ko.Andun din ang mga messages sakin ng mga dati kong kakilala.

Grabe napaka walang konsensya naman nung nakapulot nun. Hindi man lang binalik sakin. Taga doon lang samin sa Cavite ang nakakuha kaya malamang alam niyang sa tindahan namin niya dapat yun ibalik. Umaasa pa rin akong maibabalik yun. Kahit bilhin ko na lang ulit dun sa nakapulot. Basta makuha ko ulit yung cell phone. Kahit di na yung sim.

Ngayon lang (as in ngayon lang) sinubukan kong tawagan ulit yung phone ko. Ayun nag-ring kaso pinatay nung nakakuha. Hindi pa rin naman ako nawawalan ng pag asa. Alam ko at naniniwala akong makukuha at maibabalik uli sakin yun. Alam kong pinapaasa ko na lang ang sarili ko ngayon..pero as in talaga...aasa ako hangga't nabubuhay ako...

Ayun...nalulungkot pa rin ako..haizt. Nawa'y makuha ko siyang muli. God please! Help me..! Touch the heart of whosoever have my cell phone....