no time..

hindi ko talaga (sa totoo lang) maintindihan kung bakit ngayon e kulang na kulang ang 24 hours para sa lahat ng tao. Kahit ako ramdam ko ang krisis na yan. kani-kanina nga lang, naisip ko na kulang pa ang 24 hours para lang aa,, yun nga, naisip kong kulang pa ang 24 hours para ma-access ang facebook ko. yung as in magagawa ko ang lahat ng gusto ko, na dapat sana kahit pang isang oras lang pero dahil nga sa di mo maintindihan kung marami ba o sadyang wala lang katapusan kasi kulang pa isang buong araw mo para matapos yun. dapat wala ka pang break nun kahit umihi.

kaya nga, masyado ng mabilis ang oras ngayon.

doon tayo sa mas simpleng bagay, ang araw-araw na buhay. ako, pag Monday, ginigising ako ni Mama ng 4:30 AM. bumabangon naman ako agad. 10 minutes bago ako makababa kasi aayusin ko pa higaan ko tapos tatahakin ko pa ang aming hagdan. pagbaba, diretso ako sa cr, (mabait kasi Mama ko, ready na lahat, mainit na ang tubig sa balde, bukas na ang shampoo at conditioner ko, yung towel ko nakababa na, maliligo na lang ako. swerte ko talaga.). tapos aa,, mga 5 minutes muna ako uupo sa bowl, tatantsahin ko muna ang init ng tubig, isasawsaw ko ang kamay ko sa balde para magising ako at pag yun na nga, gising na ko, mag-uumpisa na ong maligo. mga 5:30 AM tapos na ko niyan, magbibihis na ko ng sando muna tapos short. bubuksan ko na ang tv taz magchacharge ng fone. kakain ng masarap na breakfast na syempre pinrepare ng Mama ko. naalala ko nga minsan nakahimay na yung ulam ko. bait talaga ni Mama. taz yun, mga 6:00 AM aalis na ko (syempre naka-uniform na ko tapos nagsipilyo, nagpowder..). tapos pagdating ng school, (7:30 AM), umpisa na ng sampung oras ng pagsasayang ng panahon ko sa loob ng paaralang yun. mga 5:30 PM, wow! favorite ko yan! as in kumakaripas na ako ng takbo niyan palabas. kahit wala na kong kasama ok lang. dadating ako ng bahay mga 7:30 PM. magbibihis ako, maghuhugas ng iilang mga plato at baso, magwawalis, magbubukas ng tv. ang nakakainis, 9:00 PM na e yun lang ang nagawa ko, ni di ko man lang nagagawa ang mga gusto ko. di man lang ako nakapag-internet. tapos dadating na sina Mama. kakain na kami. magdadasal ng night prayer tapos matutulog na sila..11:00 PM, tapos na ang mga palabas na gusto ko, makikinig na ko ng Wanted Sweetheart. di na ko nakapag-internet. makikita ko na lang ang sarili kong aakyat at hihiga sa kama, iniisip kung ano bang makabuluhang bagay ang nagawa ko sa araw na yun. hindi naman sa sinasabi kong walang kwenta ang mga ginagawa ko araw-araw, sabi nga nila, dapat nating i-appreciate lalo na yung mga routines natin, hindi yung taken for granted lang katulad ng ginagawa ko. pero ang point ko dito is, natatapos ang araw, ng di ko pa tapos lahat ng kailangan kong gawin. may listahan ako lagi ng mga dapat kong gawin, at pagkalipas ng isang linggo, santambak pa rin, iilan lang ang may markang nagawa ko na.

tumatanda na nga ako. katulad nila, hinahabol ko na rin ang oras. sabi ng kaibigan ko kanina nung ka-chat ko siya, "wala na kong time para magpahinga." nagulat ako. walang time magpahinga?? san ka naman nakakita non? akala ko mga katulad lang ni Manny Villar ang ganun, pero pati pala kabataan ngayon ganun na rin. nagrereview siya kanina para sa finals nila bukas. grabe. may mas malala pa pala sa akin. kung ako nakakatulog pa ng kahit 3 hours, siya e wala, wala ng time kahit na simpleng pahinga lang. di ko alam kung ano ba magiging reaction ko. para sakin kasi di siya magandang sabihin. hindi siya makatwiran. hindi.

linggo, pinaniniwalaang rest day. noong unang panahon (para saken matagal na kasi yun), pag linggo, family day yan. walang traba-trabaho, pahinga to! pero ngayon, Pasko na lang ata ang family day, o minsan nga hindi pa. marami na kasi sating naniniwala ngayon na pag nagpahinga ka ng isang araw isang malaking kawalan ito. kawalan na pala ngayon ang magpahinga. kaya hindi mo rin maitatangging pabata ng pabata ang namamatay ngayon e. kasalanan to ng mga assignments(haha!xD)!!